Crisiscommunicatie

Crisiscommunicatie

Onder crisiscommunicatie wordt het communiceren met de bevolking verstaan. Hierbij wordt aangesloten bij de behoefte van de samenleving zodat zij haar handelen daarop kan afstemmen. Crisiscommunicatie maakt onderdeel uit van zowel de acute bevolkingszorg als herstelzorg.

Crisiscommunicatie is een wettelijk vastgestelde taak van de burgemeester of de voorzitter van de veiligheidsregio (Wvr; art. 7 en 39). Bij een daadwerkelijke ramp of crisis draagt de burgemeester ervoor zorg dat de getroffen bevolking in zijn gemeente op de juiste wijze wordt geïnformeerd en geeft hij onder meer de te volgen gedragslijn aan. Als de ramp of crisis een bovenlokaal karakter heeft, dan wordt de crisiscommunicatie in het Regionale Beleidsteam gecoördineerd.

Het Nationaal Kernteam Crisiscommunicatie (NKC) fungeert tijdens een nationale crisis of incident als informatieknooppunt vanuit de Rijksoverheid op het gebied van pers- en publiekscommunicatie. Het NKC maakt onderdeel uit van de nationale crisisstructuur.

Doelstellingen van crisiscommunicatie

Goede crisiscommunicatie staat voor het verspreiden van juiste, tijdige en begrijpelijke informatie over en tijdens een crisis, ramp of incident. De doelstellingen van crisiscommunicatie zijn:

• Betekenisgeving: Duiden van de gebeurtenis door deze in een breder perspectief te plaatsen en negatieve gevoelens en emoties te kanaliseren.
• Schadebeperking/handelingsperspectief: Alarmeren en alerteren bij dreiging/gevaren en het bieden van een handelingsperspectief om de schade of impact van de gebeurtenis te beperken.
• Informatiebehoefte: Informeren over de dreiging en/of gevaren en de maatregelen die de overheid getroffen heeft. Het wegnemen of bijsturen van opvallende zaken in de communicatie uitingen, die de impact versterken (geruchten of indringende foto’s).